Print
EmailΠολλές φορές θεωρούμε τους εαυτούς μας λιγότερο ικανούς να συζητήσουμε για το κρασί εάν δεν είμαστε γνώστες, όμως πιστεύω ότι αυτό που χρειάζεται κανείς δεν είναι το να είναι ειδικός, αλλά να δίνει πιο πολλή προσοχή στους γευστικούς κάλυκες, να γεύεται αργά και να εμπιστεύεται την ίδια του την εμπειρία.
Μπαίνοντας στο Οινόραμα, οι σκέψεις ήταν πολλές. Μια μεγάλη έκθεση, όπως αυτή, μπορεί να σε αποπροσανατολίσει τελείως, ιδίως εάν δεν ξέρεις πού πας, τι θα δοκιμάσεις και ποιος είναι ο σκοπός σου εκεί.
Η διαίσθησή μου ήταν ότι θα περιπλανιόμουν δίχως κατεύθυνση για μια ώρα μέχρι που η λήξη της έκθεσης θα με έδιωχνε ευγενικά.
Εκεί που μόλις είχα αρχίσει την περιπλάνησή μου, συνέβη το αναπάντεχο, και όπως συνήθως συμβαίνει με τα απρόοπτα, ήταν κάτι ωραίο που σίγουρα δεν είχα προβλέψει.
Ο φίλος και ιδιοκτήτης του εστιατορίου Aleria, ο Νικηφόρος Κεχαγιαδάκης, εμφανίστηκε από το πουθενά και προσφέρθηκε να μου κάνει μια ξενάγηση του ελληνικού αμπελώνα του 2012.
Η σειρά δεν ήταν τυχαία αφού κάποιος που θέλει να κάνει σωστή γευσιγνωσία πρέπει να ξεκινάει από ελαφριά λευκά κρασιά και να καταλήγει στα πολύπλοκα κόκκινα.
Αρχίσαμε με το Viogner του Σκούρα, ένα κρασί που ξεχειλίζει από αρώματα φρούτων αλλά και βανίλιας. Ελαφρύ και φρέσκο θεωρείται ιδανικό για να παντρευτεί με θαλασσινά. Από τα κρασιά εκείνα που μπορείς να απολαύσεις και μόνα τους ή ιδανικά με φρέσκα φρούτα.
Το επόμενο ήταν ένα ενδιαφέρον Gewürztraminer (Γκεβουρστραμίνερ) ονόματι Circus από την Καβάλα και συγκεκριμένα από το Κτήμα Λαλίκου. Αυτή η ποικιλία είναι τρομερά αρεστή στο γυναικείο πληθυσμό που ψάχνει συνήθως φινετσάτα κρασιά με ευχάριστα και γλυκά αρώματα. Στη χώρα μας έχει αρχίσει να καλλιεργείται σχετικά πρόσφατα και κάπως πειραματικά καθώς η εν λόγω ποικιλία ευδοκιμεί σε πιο ψυχρά κλίματα και έτσι τα πιο γνωστά Gewürztraminer προέρχονται από την Αλσατία, την Αυστρία και την Γερμανία. Με όλα αυτά κατά νου ο Νικηφόρος θεωρεί ότι το Circus είναι προϊόν μιας αξιόλογης προσπάθειας, που όμως στερείται όγκου και πολυπλοκότητας.
"Καλά όλα αυτά', μου λέει ο Νικηφόρος 'αλλά έλα να δοκιμάσουμε τώρα 'Σαντορίνες'".
Αρχικά μου ξεκαθάρισε πως η Σαντορίνη είναι ένας τόπος που παράγει κρασί εδώ και 3500 χρόνια. Στη διάρκεια των αιώνων η άμπελος είναι το μοναδικό φυτό που κατόρθωσε να επιβιώσει στην Θηραϊκή γη που αποτελεί μοναδικό οικοσύστημα σε όλο το πλανήτη. Στη Σαντορίνη βγαίνει το Ασύρτικο, που για πολλούς θεωρείται η πιο ποιοτική Ελληνική ποικιλία. Χαρακτηριστικό του Ασύρτικου είναι η πολύ υψηλή του οξύτητα ενώ η αρωματική του παλέτα είναι σύνθετη και παραπέμπει σε λεμόνι και κίτρινα φρούτα. Τα Ασύρτικα της Σαντορίνης όμως χαρακτηρίζονται και από μια μεταλλικότητα που τους χαρίζει μια ιδιαίτερη προσωπικότητα.
Έτσι με πήγε να δοκιμάσω μια 'τυπική' Σαντορίνη από το οινοποιείο Χατζηδάκη για να καταλάβω ακριβώς τι εννοούμε όταν λέμε 'Σαντορίνη', που ενημερώθηκα ότι είναι ιδανικό για τους Αμερικάνους φίλους που ζητάνε 'crispy' κρασιά. Στη συνέχεια είδα τον Νικηφόρο να μου χαμογελάει πονηρά ενώ ο Κος Χατζηδάκης μας σέρβιρε το Νυχτέρι.
"Αυτό το κρασί είναι αποκάλυψη" μου είπε και μου έδωσε να δοκιμάσω.
Νυχτέρι είναι τύπος κρασιού που η παράδοση λέει πως η οινοποίηση του γινόταν τη νύχτα, που οι θερμοκρασίες ήταν χαμηλότερες και δεν υπήρχε ηλιακό φως, προκειμένου να ελαχιστοποιούνται οι κίνδυνοι της οξείδωσης και της αλλοίωσης. Το Νυχτέρι του Χατζηδάκη έχει έντονη την παρουσία του βαρελιού. Είναι πληθωρικό αλλά ταυτόχρονα πολύ καλά ισορροπημένο με μια εντυπωσιακή επίγευση μελιού και βανίλιας.
Κλείσαμε το κεφάλαιο Σαντορίνη ανεβάζοντας τη σκάλα της απόλαυσης αλλά και της παλαίωσης στο Συνεταιρισμό της Σαντορίνης με το Grand Reserve Ασύρτικο από Santo Wines. Ένα κρασί δωδεκάμηνης ωρίμανσης ιδανικό για τους λάτρεις του βαρελιού, που σε συνδυασμό με τους υψηλούς αλκοολικούς του βαθμούς αποτελεί σημείο αναφοράς.
Καλά κρασιά όμως δεν κάνουμε μόνο στην Σαντορίνη. Κάνουμε και στην Βόρεια Ελλάδα. Εκεί μπορεί να μη φυτεύουμε τόσο δικές μας ποικιλίες αλλά φτιάχνουμε υπέροχα κρασιά όπως το Sauvignon Blanc Fume του Γεροβασιλείου που δοκιμάσαμε για να δικαιωθεί ο ισχυρισμός. Ένα κρασί πολύ καλά δομημένο, μεστό με αρώματα εξωτικών φρούτων αλλά και έντονη την παρουσία του βαρελιού.
Ένα άλλο Οινοποιείο που ασχολείται μόνο με ξένες ποικιλίες και συγκεκριμένα αυτές του Ροδανού είναι το Οινοποιία Μανουσάκη στα Χανιά της Κρήτης, το οποίο ήταν και ο επόμενος προορισμός μας . Εκεί μας σέρβιραν το Pink ένα ροζέ από Syrah και Grenache Rouge με αρώματα φράουλας και καραμέλας, ιδανικό για να περάσουμε γρήγορα στα κόκκινα καθώς η έκθεση ετοιμαζόταν να κλείσει. Ο Νικηφόρος ζήτησε από την Αλεξάνδρα Μανουσάκη να μας βάλει το Nostos blend ένα κρασί από σταφύλια Syrah, Mourvedre, Grenache και Roussanne. Μου άρεσε αρκετά γιατί ήταν πολύπλοκο στη μύτη αλλά διακριτικό και ολοκληρωμένο στη γεύση.
Μιλάγαμε για Syrah και με πήγε να δοκιμάσουμε ένα αγαπημένο Syrah από το Κτήμα Παυλίδη στη Δράμα. Δεν είχαμε πολύ χρόνο στην διάθεση μας και έπρεπε να αφοσιωθούμε στα καλύτερα. Το συγκεκριμένο Syrah είναι ένα μεγάλο κρασί, πικάντικο και δυνατό με πολύ καλά ισορροπημένες ταννίνες. Ήθελα να δοκιμάσω και το Tempranillo όμως δεν υπήρχε ανοιχτό μπουκάλι και πριν προλάβω να απογοητευτώ οι ξεχωριστοί και φιλόξενοι άνθρωποι του Κτήματος Παυλίδη μου χάρισαν μια φιάλη για το σπίτι!
Προλάβαμε όμως και δοκιμάσαμε ένα πολύ ωραίο Ξινόμαυρο του Boutaris, το Grand Rererve του 2007 και είπαμε να γράψουμε τον επίλογο των κόκκινων με ένα Merlot. Έτσι κλείσαμε με τον Κοκκινόμυλο από το Κτήμα Τσέλεπο, ένα κρασί πολύ πλούσιο αρωματικά και πολύ στιβαρό, ιδανικό για κρεατοφαγίες.
Δεν είχαμε χρόνο να δοκιμάσουμε αποστάγματα αλλά ήπιαμε ένα πολύ καλό τσίπουρο από ποικιλία 'μοσχάτο' του Καρδάση.
Μ' ένα ποτήρι γλυκό κρασί από το Συνεταιρισμό της Σάμου,ΕΟΣ Σάμου, και μια γλυκιά ανάμνηση αποχαιρέτισα το Οινόραμα 2012 και ομολογώ ότι ευχαριστήθηκα που κάποιος ειδικός αποφάσισε να με πάρει από το χέρι να μου δείξει αυτά που αγαπάει στον Ελληνικό Αμπελώνα.
