Print
EmailΤο ελληνικό κρασί φαίνεται ότι διανύει περίοδο αναγέννησης. Πιστεύετε ότι θα υπάρξει και συνέχεια;
Ναι, το ελληνικό κρασί σίγουρα περνάει περίοδο αναγέννησης. Αυτήν τη στιγμή μπορούμε να βρούμε τουλάχιστον 20 κρασιά που είναι σε επίπεδο διεθνών απαιτήσεων, σε ευρωπαϊκές τιμές, δηλαδή μεταξύ 30-70 ευρώ. Μας λείπει, φυσικά, η «προέλευση» της χώρας με βαθιά αμπελοοινική παράδοση, με εικόνα ποιότητας όπως η Γαλλία και η Ιταλία. Επιπλέον, δεν έχουμε την ορμή και τη φρεσκάδα των παραγωγών του «νέου κόσμου». Πολλοί παράγοντες έχουν συμβάλει σε αυτή την οινική άνοιξη. Αναφέρω ενδεικτικά: οι καλοί και με καλές σπουδές και πείρα οινολόγοι, οι άνθρωποι που ξόδεψαν αφειδώς χρήματα για να κάνουν ένα πολύ καλό αμπέλι και κρασί με σωστή επιχειρηματική προοπτική, το ξεπέταγμα των νέων γενιών παραδοσιακών οινοποιητικών οικογενειών, οι αυτόνομοι οινοποιοί και, φυσικά, οι παραδοσιακά μεγάλοι οινοποιοί έπαιξαν ρόλο. Για να εξασφαλιστεί η συνέχεια, χρειάζεται όμως και η συλλογική δράση πέραν των ατομικών προσπαθειών. Αυτή κοστίζει λιγότερο και ανεβάζει στη συνείδηση του καταναλωτή τις έννοιες και την εικόνα του κρασιού πολύ αποτελεσματικά.
Πού αποδίδετε την ανάπτυξη της εταιρείας σας;
Νομίζω ότι τα κύρια χαρακτηριστικά στη γρήγορη ανάπτυξη της εταιρείας Κυρ Γιάννη είναι η σκληρή συστηματική και προσχεδιασμένη δουλειά και η ισορροπημένη κατανομή των δυνάμεών μας μεταξύ παραγωγής κι εμπορίας. Βέβαια, τον πιο σημαντικό ρόλο παίζουν οι άνθρωποι. Αυτοί διαχειρίζονται τα συστήματα, τα προγράμματα και τα μηχανήματα. Πρέπει να ξέρουν τι θέλουν και πότε το θέλουν.
Ποια είναι η εικόνα που πρέπει να έχει ο ελληνικός αμπελώνας στις ξένες αγορές και ποιες από αυτές αποτελούν στόχο για το ελληνικό κρασί;Θα περάσουν αρκετά χρόνια για ν’ αποκτήσει ο ελληνικός αμπελώνας την εικόνα του ευρωπαϊκού. Και, φυσικά, δεν θα γίνει ποτέ αν δεν υπάρχει συγκεκριμένο όραμα και σε επίπεδο συλλογικό, αλλά και ατομικό. Πρέπει να μάθουμε ν’ αγαπάμε τον τόπο μας, τις ποικιλίες μας, ν’ αποκτήσουμε αυτοπεποίθηση και να μάθουμε ότι ακόμη κι όταν αντιγράφουμε, πρέπει να είμαστε καλοί. Νομίζω ότι αγορές όπως οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η βόρεια και κεντρική Ευρώπη μας ταιριάζουν. Έτσι κι αλλιώς, όμως, εμείς πρέπει να στοχεύουμε στο επάνω ακριβό κομμάτι της αγοράς, για πολλούς λόγους που δεν είναι της ώρας.
Ποιες από τις ελληνικές ποικιλίες έχουν ό,τι χρειάζεται για «διεθνή καριέρα»;
Πιστεύω ότι οι ποικιλίες ξινόμαυρο κι αγιωργίτικο και μαυροτράγανο από τις κόκκινες και το ασύρτικο, η μαλαγουζιά, η ρομπόλα αλλά και ο ροδίτης από τις λευκές, υπό προϋποθέσεις, είναι οι ποικιλίες μας που μπορούν να καθιερωθούν διεθνώς.
Πόσο έχει βελτιωθεί η ποιότητα της οινικής παιδείας των Ελλήνων;
Η πρόοδος στην οινική παιδεία του Έλληνα καταναλωτή είναι τεράστια τα τελευταία 10-15 χρόνια. Χωρίς αυτήν δεν θα είχαμε την αναγέννηση του ελληνικού κρασιού, μιας και ο καταναλωτής μπορεί πάντα ν’ αναγνωρίσει την καλή ποιότητα. Προφανώς ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς για να μπορέσουμε να πούμε ότι «Ναι, τώρα έχουμε "οινική κουλτούρα" και ως παραγωγοί και ως καταναλωτές», αλλά είμαστε σε καλό δρόμο.
Ποια μέτρα θεωρείτε ικανά να βελτιώσουν τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε το κρασί ως κοινωνία;
Πέρα από διάφορα θεσμικά μέτρα που θα έπρεπε να ληφθούν από την Πολιτεία (π.χ. άδεια πώλησης κρασιών), η δημιουργία λεσχών οινοφίλων, η καλύτερη επαγγελματική κατάρτιση όλων όσοι ασχολούνται με το κρασί στα διάφορα στάδια της διακίνησής του θα βοηθούσαν πολύ.
Είστε πολυσχιδής άνθρωπος. Πώς κρατάτε τις ισορροπίες ανάμεσα στις ασχολίες σας;
Εκ φύσεως ξεκινάω κάτι και αφήνω μετά να το συνεχίσουν άλλοι. Δεν το εγκαταλείπω φυσικά, αλλά σπάνια κρατάω την «αρχηγία». Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν αυτό είναι επιπολαιότητα, αλλά όταν βλέπω το αποτέλεσμα, λέω ότι δεν είναι. Απλά είναι κι αυτός ένας τρόπος ζωής.
Στις μέρες μας όλο και περισσότεροι άνθρωποι, και ιδιαίτερα νέοι, είναι εξαρτημένοι, είτε το παραδέχονται είτε όχι. Πιστεύετε ότι υπάρχει αντίδοτο;
Πολύ δύσκολη ερώτηση. Θα μπορούσα να μιλήσω για τρόπους απεξάρτησης, αλλά δεν νομίζω ότι μπορώ να μιλήσω για αντίδοτο.
Ποιο είναι το αγαπημένο σας κρασί; Αν σας ζητούσα να μας αποκαλύψετε το ένα και μοναδικό κρασί που δεν θα ανοίγατε ούτε για τον καλύτερο σας φίλο...
Σ’ αυτή την ερώτηση, που μου γίνεται συχνά, απαντώ: «Ήταν όλα τους παιδιά μου. Ένα καινούριο κρασί, πάντως, τραβάει πάντα μεγαλύτερη προσοχή. Όπως τα νεογέννητα».
