Η εξομολόγηση ενός junk addict

Πατάτες τηγανητές; Σε ελαιόλαδο; Τραγανές απέξω, μαλακιές μέσα, ηλιοκαμένες; Δεν έχω καλύτερο. Χωριάτικα λουκάνικα και σουβλάκια ή γύρος με (ή χωρίς) πίτες, σίγουρα με όλες τις θερμίδες, μαζί και τις ενοχές; H εξομολόγηση ενός γνήσιου junk addict γίνεται για καθαρά ωφελιμιστικούς λόγους. Για άφεση αμαρτιών.

Από τη Σάντυ Τσαντάκη

Το να είσαι gourmet, για μένα, σημαίνει να απολαμβάνεις τη ζωή. Και μιλώντας ως ένας άνθρωπος που ευτυχώς δεν έχει χρειαστεί να κάνει ποτέ δίαιτα, οι απαγορεύσεις είναι στιγμιαίες. Ναι, δηλώνω chocolate addict, αφού δεν περνάει μέρα που να μην καταναλώνω σε μικρή ή μεγαλύτερη δόση αυθεντικά καλή σοκολάτα, ανόθευτη, καθαρή, χωρίς σαχλές και ανούσιες αναμίξεις του στιλ σοκολάτα και πορτοκάλι, και ποτό, και ξηροί καρποί.

Και μπορεί να μεγάλωσα με την υπέροχη ελληνική κουζίνα από τα χεράκια της μαμάς, (ενίοτε και της αδερφής, που μαγείρευε εκπληκτική πατατοκρεμμυδόπιτα στα εννιά της), όμως κάποια πράγματα μάλλον δεν μπορείς να τα τιθασεύσεις. Έτσι αρνούμαι να δοκιμάσω ορισμένες γεύσεις ακόμη και τώρα, επειδή δεν με πείθουν εμφανισιακά τουλάχιστον. Αντιστέκομαι στο μπρόκολο και το κουνουπίδι, γιατί δεν μου αρέσει όπως μυρίζουν. Δεν τρώω πιπεριές και κρεμμύδια. Δεν έχω δοκιμάσει ποτέ μπάμιες,πατσά και τη ρόκα ακόμη, που είναι τόσο της μόδας - μου μοιάζει ότι πικρίζει.

Και τι σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά με την πράσινη κουζίνα; Όλα τα λαχανικά και τα φρούτα που αγοράζω είναι βιολογικά, αλλά -λυπάμαι που το λέω- δεν έχουν καμία απολύτως γεύση. Για να θυμηθείς μυρωδιές και γεύσεις της παιδικής σου ηλικίας -βανίλιες, μανταρίνια, πορτοκάλια, ντοματάκια, μήλα- πρέπει να βρεθείς σε κάποιο χωριό. Ακόμη και τα βιολογικά αβγά μοιάζουν με ιδέα, όχι με μυστικό που θέλεις να ανακαλύψεις σπάζοντας το τσόφλι. Γι’ αυτό κι έχω αρχίσει να μην τρελαίνομαι τον τελευταίο καιρό (20 χρόνια και βάλε) για σαλάτες και φρούτα, όχι ότι τρελαινόμουν και ποτέ δηλαδή, μάλλον σαν φάρμακο τα αντιμετώπιζα. Εκτός κι αν αρχίσουν να μην είναι μόνο χαρά οφθαλμών, αλλά και του οισοφάγου.

Μέχρι τότε, λοιπόν, θα συνεχίσω να δηλώνω και να είμαι περήφανο junk addict. «Είμαι η Σάντυ και είμαι καλά». Όχι, δεν είμαι φίλη του fast food nation, γιατί δεν μου αρέσει να τρώω γρήγορα και πλαστικά. Όμως, δύσκολα θα αντισταθώ σε οτιδήποτε τηγανητό (και λόγω ύπαρξης), στις πίτες, το μουσακά (χωρίς μελιτζάνα, παρακαλώ, με πατάτες και μπεσαμέλ, άντε και κιμά), τα σαλιγκάρια, σε όλα τα θαλασσινά the greek way, στα κρεατικά λιγότερο -εκτός κι αν συνοδεύονται από σάλτσες, πέτσες, χυδαία και πρόστυχα «αξεσουάρ»- στα τσιπς, τα αλλαντικά, τα τυριά όλων των ειδών. Το όνειρό μου είναι να κλειδωθώ μια νύχτα στο απόλυτο delicatessen. Παλιότερα ήταν να παντρευτώ έναν Ιάπωνα sushi chef. Και μετά να με τιμωρήσουν παραδειγματικά με λιωμένη κουβερτούρα. Αν είναι και βιολογική -αλλά νόστιμη, παλιομοδίτικη, αγνή-, ακόμη καλύτερα. Για τα οχταράκια που λέγαμε…

Μου έχει τύχει, μάλιστα, να ζαλιστώ και να κάνω οχτάρια στην κυριολεξία ύστερα από την ολοκλήρωση ενός εξαιρετικά καλοφτιαγμένου ζεστού fondant au chocolat. Απόλαυση χωρίς όρια, εμπειρία που δυστυχώς κρατάει λίγο.

Ετοιμάζοντας το αφιέρωμά μας για την «πράσινη» εγρήγορση, αναρωτήθηκα πόσο ευαισθητοποιημένη είμαι στα θέματα οικολογικής συνείδησης. Και μπορεί να ανακυκλώνω ό,τι ανακυκλώνεται, να προσέχω περισσότερο από ό,τι παλιότερα χωρίς να φτάνω σε σημείο υπερβολής, (ναι, κουβαλάω και πλαστικές σακούλες, όχι μόνο χάρτινες), η σχέση μου με τη βιολογική κουζίνα είναι ακόμη λίγο καχύποπτη.