Print
EmailΟ κόσμος ντύνονταν ως σάτυροι ή φορούσαν μάσκες και ξεχύνονταν στους δρόμους και στις γειτονιές συμπεριφερόμενοι ανάρμοστα. Έτσι μπορούσαν να εκφράσουν ελεύθερα τις ερωτικές τους σκέψεις ενώ ταυτόχρονα έκρυβαν την πραγματική τους ταυτότητα. Αυτή η παράδοση εξαπλώθηκε σε άλλα μέρη του κόσμου μέσω της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Αυτή ήταν επίσης μια γιορτή εν αναμονή της άνοιξης. Ειρωνικά, περιελάμβανε τελετές αφιερωμένες τόσο στη "νέα ζωή" (το άνθισμα των δέντρων, των αμπελιών, των λουλουδιών, κτλ.) όσο και στις ψυχές των νεκρών που θεωρούσαν ότι ανέβαιναν στον "πάνω κόσμο" γύρω στην 1η Μαρτίου. Με την εμφάνιση του Χριστιανισμού, η Εκκλησία προσπάθησε να καταστείλει τις ειδωλολατρικές πρακτικές και να τις αντικαταστήσει με χριστιανικές. Έτσι, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου βρίσκουμε την πρακτική των λειτουργιών και μνημόσυνων το Ψυχοσάββατο, όπου ο κόσμος πηγαίνει κόλλυβα στην εκκλησία εις μνήμην των αγαπημένων τους.
Ωστόσο, οι ειδωλολατρικές πρακτικές ήταν τόσο βαθιά ριζωμένες που δεν εξαφανίστηκαν τελείως. Ακόμα και σήμερα βλέπουμε μια σημαντική διαφορά στον τρόπο που βλέπει η Εκκλησία την περίοδο του καρναβαλιού και σε αυτόν της παράδοσης, αν και συγκλίνουν στο θέμα της αλλαγής των διατροφικών συνηθειών. Σύμφωνα με την Ορθόδοξη Εκκλησία η αλλαγή από την κατανάλωση κρέατος στην πλήρη αποχή από κρέας, ψάρια και γαλακτοκομικά προϊόντα δεν είναι μόνο θέμα διατροφής. Καθώς η Εκκλησία αναγνωρίζει την ανθρώπινη αδυναμία και μάς επιτρέπει να περάσουμε από μια πνευματική κατάσταση σε άλλη μέσω της αλλαγής της διατροφής.
Η διασκέδαση περιορίζεται στην ειδωλολατρική επιρροή που εκφράζεται μέσω των καρναβαλιών. Όλες οι εκδηλώσεις κορυφώνονται την Κυριακή την Τυρινή, την τελευταία ημέρα εορτασμού πριν από την Καθαρή Δευτέρα, που σημειώνει την πρώτη ημέρα της Νηστείας.
Η Κυριακή η Τυρινή διαθέτει μια αφθονία τοπικών παραδόσεων και "εδεσματολογικών ρεπερτορίων". Στην κεντρική Πελοπόννησο, στην περιοχή της Αρκαδίας, υπάρχει η παράδοση της κατανάλωσης του τυροζουμιού, μιας σούπας από άγρια χόρτα με κομμάτια μυζήθρας. Αυτό είναι το πρώτο πιάτο και όλοι πρέπει να φάνε αφού σηκώσουν το τραπέζι με τα χέρια τους τρεις φορές. Ακολουθεί το κυρίως πιάτο που είναι μακαρόνια με πολύ τυρί.
Οι κοινότητες των Βλάχων στις ορεινές περιοχές της κεντρικής Ελλάδας φτιάχνουν τις παραδοσιακές γαλατόπιτες, τυρόπιτες, ή πίτες με τραχανά, σπιτικά φαγητά με αλεύρι σίτου ή σπασμένο σιτάρι.
Στο νησί της Καρπάθου η παράδοση λέει ότι όλοι είναι προσκεκλημένοι στο σπίτι του δημάρχου όπου υπάρχει ένας μεγάλος μπουφές στρωμένος με ψάρι και γαλακτοκομικά προϊόντα. Σερβίρονται επίσης ειδικά γλυκά φτιαγμένα με μυζήθρα καθώς και ρυζόγαλο και ένα ειδικό ποτό που λέγεται σιτάκα, καρυκευμένο με βούτυρο και μέλι.
Μια ενδιαφέρουσα παράδοση προέρχεται από τα νησιά της Κέας και της Μήλου όπου αφήνουν τα απομεινάρια του φαγητού από την γιορτή της Κυριακής της Τυρινής στο τραπέζι μέχρι το επόμενο πρωί μήπως το "φάντασμα του σπιτιού" πεινάσει κατά τη διάρκεια της νύχτας.
Μια άλλη παράδοση της Κυριακής της Τυρινής που αξίζει να αναφερθεί είναι η παράδοση να τελειώνει το δείπνο με αυγά. Τα αυγά μπορεί να είναι βραστά ή ακόμα και ψητά στη χόβολη. Ο συμβολισμός αυτής της παράδοσης είναι ότι "σφραγίζουν" το στόμα τους με ένα αυγό, όπως θα το ανοίξουν με ένα αυγό το Πάσχα.
Σήμερα οι περισσότερες από αυτές τις παραδόσεις έχουν χαθεί αλλά ευτυχώς υπάρχει ακόμα μια μικρή προσπάθεια να διατηρούν ορισμένες από αυτές στις αγροτικές περιοχές της Ελλάδας.
