Print
EmailΚαλεσμένη από τον Δήμο Μυκόνου και την Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου, σε ένα Διήμερο αφιερωμένο στο ντόπιο τους τυρί, την κοπανιστή, έζησα μία από τις ομορφότερες γαστρονομικές βραδιές της ζωής μου. Η εμπειρία μου ήταν αυτό που έλεγε ο Dali «Υπάρχουν μέρες που σκέφτομαι ότι θα πεθάνω από υπερβολική δόση ευχαρίστησης».
Έτσι ένοιωσα όταν έφαγα ένα αληθινά μοναδικό δείπνο στην Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου στην Άνω Μερά Μυκόνου.
Το πανέμορφο αυτό μοναστήρι ιδρύθηκε τον 17ο αιώνα από έναν επαναπατρισμένο Μυκονιάτη, κι έχει ένα τέμπλο που πραγματικά σε αποσβολώνει .
Μέσα στον περίβολο της εκκλησίας, όπως ακριβώς τρώμε στα πανηγύρια με ένα μόνο κουτάλι, δοκιμάσαμε πιάτα φημισμένων σεφ εστιατορίων του νησιού που περιείχαν τοπικά προϊόντα, αλλά πρωταγωνίστρια όμως ήταν η τσαχπινοπικάντικη Κοπανιστή.
Μέσα στην ψύχρα του φθινοπωρινού βοριά, σχεδόν σφικταγκαλιασμένοι μεταξύ μας, γευτήκαμε πιάτα θεσπέσια που αποτελούν gourmet προτάσεις που μπορεί να σερβιριστούν στο μέλλον στους τουρίστες, βάζοντας έτσι γλυκά και όμορφα τα τοπικά προϊόντα στην συνείδηση του Έλληνα τουρίστα και καταναλωτή, μα και στην καρδιά του ξένου.
Είχα την τύχη να κάτσω με τους δύο ανθρώπους που θεωρώ ότι είναι οι μόνοι που γνωρίζουν τόσο καλά την γαστροκριτική, τον Δημήτρη Αντωνόπουλο και την Θάλεια Τσιχλάκη.
Κι οι δυο τους ασχολούνται με το θέμα πάνω από 20 χρόνια, δηλαδή το γνωρίζουν όσο κανένας άλλος, άρα και ποτέ κανείς άλλος δεν θα τους φτάσει στα δικά μου χρονικά.
Το να τους ακούω λοιπόν και τους δυο να κάνουν συχνά ένα μακρόσυρτο «Μμμμμ» μετά από κάθε μπουκιά, ήταν για μένα το βουλοκέρι και η σφραγίδα ότι το αρχικό όνειρο της Γαστρονομικής Λέσχης Μυκόνου είχε στεφτεί με πλήρη επιτυχία.
Τα γράφω αυτά διότι είναι σημαντικό για τους σεφ να καταλάβουν το μέγεθος της ευχαρίστησης που βιώσαμε όλοι μας.
Επίσης οι διοργανωτές να γνωρίζουν καλά πόσο τόπο έπιασαν οι κόποι τους, οι 300 εθελοντές αλλά και οι χορηγοί που στην κυριολεξία σκίστηκαν για να μας φιλοξενήσουν και να μας κάνουν να νοιώσουμε σαν βασιλιάδες.
Διότι για μένα βασιλιάς είναι όποιος ζει σε έναν παράδεισο όπως είναι η Μύκονος.
Κι αυτός μόνο ξέρει να τιμά κάθε εκατοστό αυτού του πάζλ που λέγεται ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ.
Για μένα η λέξη ΖΩΗ γράφτηκε για την Μύκονο και απολύτως λογικά χτυπάει ακριβώς το G spot όλων των επισκεπτών της χώρας!
Και όσοι «κοπανιούνται» κάθε μέρα στο νησί για να συντηρήσουν τον μύθο αυτόν, τους αξίζουν χίλια μπράβο.
Εγώ, από την μεριά του φαγητού που μπορώ να κρίνω, ξέρω ότι η γαστρονομική σκηνή τους στην κυριολεξία ίπταται.
Οι σεφ του νησιού φυσάνε όπως το μελτέμι του αιγαιοπελαγίτικου καλοκαιριού! Κι αν τα αστέρια Michelin μπορούσαν να δοθούν σε πόλη άλλη από πρωτεύουσα, χωρίς καμία αμφιβολία η Μύκονος θα είχε περισσότερα αστέρια από την Αθήνα.
Εύχομαι και μακάρι όλοι οι Δήμοι να παραδειγματιστούν από την εκδήλωση και να φέρουν στην επιφάνεια δικά τους project για να πάει μπροστά κι ο δικός τους τόπος άρα κι η χώρα συνολικά.
Με τον κάθε έναν άνθρωπο που θα προτιμάει τα ελληνικά προϊόντα από τα ξένα, είτε αυτό είναι τυρί, είτε αλλαντικό, είτε οτιδήποτε άλλο, θα δίνεται η δυνατότητα στην οικονομία της χώρας να βρει λύσεις.
Tο πρόβλημα (αλλά και η λύση του) αποτελεί συνάρτηση του τι και πόσα δαπανά το κάθε μέρος αλλά και του τι και πόσα παράγει. Ιδίως στο διοικητικό, οργανωτικό, και λειτουργικό επίπεδο που είναι και καθοριστικό της αποδοτικότητας της οικονομικής επένδυσης και επομένως της οικονομικής ανάπτυξης.
Το τυροκομείο Μυκόνου έχει αυξήσει με ασύλληπτο ρυθμό τις πωλήσεις ακριβώς διότι ανήκει σε ένα τέτοιο μέρος όπως η Μύκονος.
Τα αποτελέσματα του είναι προϊόν της προσπάθειας που γίνεται συλλογικά στο νησί.
Όπως η ίδια η Μυκονιάτισσα συγγραφέας Μέλπω Αξιώτη έλεγε : «Αν δεν ήτανε τα πρωτινά, δεν θα ‘ταν και τα τώρα κι όσα θε να ‘ρθουν ύστερα».
Οι σεφ δούλεψαν ακριβώς πάνω σε αυτόν τον μπούσουλα.
Στην ουσία μεταμόρφωσαν ένα απλό υλικό όπως είναι η κοπανιστή, που τυροκομείται με τον ίδιο τρόπο για αιώνες, σε ένα γαστρονομικό αριστούργημα συνταγών.
Όταν το παρελθόν γίνεται μέλλον, δεν μπορεί παρά τα κόκκαλα των μεγάλων σεφ να χαμογελούν αντί να τρίζουν.
Η συγκίνηση μου ήταν μεγάλη σε κάθε λεπτό της παρουσίασης. Ακριβώς διότι ξέρω πόση αγάπη και πόσο κόπο είχε χρειαστεί όλη αυτή η προσπάθεια.
Κλέψατε την παράσταση σεφ μου, ειδικότερα όλοι εσείς της Food Mask, που μας μαγειρέψατε στην Μονή και ξελογιάσατε ακόμα μια φορά την χιλιοδοσμένη μου σε εσάς καρδιά.
Και αυτό έγινε όχι μόνο με τις πολύπλοκες συνταγές που συμπεριελάμβαναν σφαιροποιήσεις μοριακής γαστρονομίας, που τις φτιάξατε όλες τέλεια σε ένα μικρό πανυγηρόσπιτο χωρίς καν τρεχούμενο νερό, αλλά με το πιο απλό πιάτο του καλωσορίσματος, το τουρσί από φύλλα φραγκοσυκιάς.
Ένα φυτό που μας ήρθε ξενόφερτο στις Κυκλάδες, αλλά αγαπήθηκε από το Κυκλαδίτικο χώμα και φυτρώνει παντού.
Μας αποδείξατε ότι ακόμα και το πιο ταπεινό φυτό, μπορεί εύκολα με λίγο φαντασία να γίνει κάτι καινούργιο στο παγκόσμιο γαστρονομικό προσκήνιο, και πού ξέρεις, μπορεί να γίνει το επόμενο «in» τυποποιημένο προϊόν. Μας δείξατε γαστρονομικά πώς ΟΛΑ μπορούν να αλλάξουν, αν ειδωθούν με ένα άλλο μάτι!
Δεν θέλει κόπο, θέλει σκέψη με φαντασία και πάνω από όλα μυκονιάτικη ΑΓΑΠΗ!
Το μενού της βραδιάς
Για το ξεκίνημα….
Μπομπότα , και άλειμμα κοπανιστής με ταχίνι
Smoothie Αχινού με Θάλασσα, λεμόνι και λάδι»
Αποξηραμένη Σαλάτα με Καφεμάτικα φασολάκια
Κολοκυθοκεφτέδες με γιαούρτι, κοπανιστή και δυόσμο, Iμάμ με κοπανιστή, Kαπνιστή σαλάτα Μελιτζάνας
Τραγανή Κοπανιστή με σύκο, λούζα, και μπαρμπαρόλα & Σαν Μυκονιάτικη Κρεμμυδόπιτα
Σμέρνα Σαβόρε
Μαύρο κριθαράκι με αστακό, ντομάτα και ίχνη κοπανιστής
Αρνί γιαχνί του πανηγυριού
Καρπούζι με παγωμένη κοπανιστή
Μουσταλευριά με παγωτό κοπανιστής, σουσάμι και κανέλα
Στο τέλος μας προσέφεραν
Κέικ τυροβολιάς με μέλι
Αμυγδαλωτά
Λικέρ μπαρμπαρόλας (η αρμπαρόριζα στα Μυκονιάτικα)
Ταρώ του 2013 Κτήμα Ξυδάκη, Λευκός λιαστός οίνος από τις γηγενείς ποικιλίες Παριανό, Σαββατιανό, Ροδίτη και κουφόρωγο
