Print
EmailΜια αληθινή ιστορία που μου διηγήθηκε ο Ανδρέας Γάβρης, σεφ/ιδιοκτήτης του εστιατορίου «Γαστροδρόμιο εν Ολύμπω» και με κάνει πάντα και γελάω, αντικατοπτρίζει την νοοτροπία του μέσου Έλληνα για την παλαίωση των κρασιών.
Γνωστός του αγόρασε από το Μπορντώ μια φιάλη που του κόστισε περίπου 900 €. Την φύλαγε όλο καμάρι στο δροσερό υπόγειο του σπιτιού. Κάποιο μεσημέρι Κυριακής που όλη η οικογένεια απολάμβανε γύρω από το τραπέζι έναν λαγό στιφάδο λέει η μάνα του:
-Α, δεν σου είπα, πήρα ένα μπουκάλι κρασί από το υπόγειο να βάλω στο στιφάδο.
- Καλά δεν με ρώτησες; Που ήξερες ποιό να πάρεις;
- Μην σε νοιάζει, το παλιότερο πήρα. Όχι θα το άφηνα να χαλάσει. Παίρνετε κρασιά και δεν τα πίνετε και μετά τα πετάτε.
Όπως καταλαβαίνετε έφαγαν στιφάδο 1000 € περίπου.
Ξινό του βγήκε το φαΐ, όχι το κρασί σε αυτή τη περίπτωση.
Στην εκδήλωση δοκιμάσαμε λευκά παλαιωμένα κρασιά πλάι πλάι με τις πιο πρόσφατες εκδοχές τους.Υπάρχει τελικά παλαίωση ελληνικών κρασιών; Υπάρχουν λευκά κρασιά που αξίζει να μην τα ανοίγεις την στιγμή που βγαίνουν στην αγορά; Που καλό θα ήταν να τα άφηνες στον συντηρητή για μερικά χρόνια μέχρι να ωριμάσουν; Κάθε φορά που μπαίνω σε μία οινική γευστική δοκιμή, είμαι έτοιμη και για ανατροπή των μέχρι τώρα οινοδεδομένων μου. Έτσι έγινε και σήμερα στην μοναδική αυτή γευσιγνωσία.
Η παλαίωση ξεκινάει από τώρα! Ας ξεκινήσουμε από μια βασική διαφορά που πολλοί δεν έχουν καταλάβει, όπως σωστά επεσήμανε ο Γιάννης. Η παλαίωση είπε, ξεκινάει από την στιγμή που το κρασί μπαίνει στο μπουκάλι μέχρι τη στιγμή που θα σερβιριστεί στο ποτήρι μας. Η Ωρίμαση είναι από την στιγμή που τελειώνει η μηλογαλακτική ζύμωση -αν έχει γίνει- μέχρι να εμφιαλωθεί. Το φιλτράρισμα ας πούμε είναι μέρος της ωρίμασης.
Η παλαίωση φυσικά είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ποιότητα του σταφυλιού που δίνει κάθε τρύγος. Γι αυτό λογικό συμπέρασμα είναι, να διαλέγουμε μόνο τα καλύτερα κρασιά μας για να τα βάζουμε στην άκρη για τα επόμενα χρόνια. Από αμπελώνες που δίνουν χαμηλές στρεμματικές αποδόσεις αλλά και φτιαγμένα από γνώστες οινολόγους. Προσεγμένες οινοποιήσεις που πραγματοποιούνται από τους καλούς, και τέτοιους πια έχει μπόλικους η Ελλάδα. Ευτυχώς δεν υπάρχει πια η νοοτροπία ότι «του Σταυρού έχουμε τρύγο», όπως χαρακτηριστικά μας είπε ο Βασίλης Παπαγιαννάκος. Ο τρύγος κρίνεται ανάλογα με το κάθε αμπέλι, με τις διαφορετικές κλιματολογικές συνθήκες της χρονιάς κ.α.
Μία γευσιγνωσία λοιπόν που μας καθοδήγησε να βγούμε να συλλέξουμε….περασμένες χρονιές!
Σαββατιανά, Μαλαγουζιές, Ροδίτες, Chardonnay και Ασύρτικα, παλαιωμένα και φρέσκα δοκιμάστηκαν το ένα δίπλα στο άλλο με τους Wine Commanders που μας βοήθησαν να καταρίψουμε όλες τις ψευδαισθήσεις περί παλαιών λευκών κρασιών. Οι παραγωγοί που ήταν παρόντες μας, η Ρωξάνη Μάτσα, ο Βασίλης Παπαγιαννάκος, και ο Παναγιώτης Παπαγιαννόπουλος μίλησαν ο καθένας για το δικό του κρασί αλλά και για τις ποικιλίες που δοκιμάζαμε.
Ανεβάζω ένα μικρό βίντεο με την Ρωξάννη Μάτσα να λέει λίγα λόγια για την ποικιλία Μαλαγουζιά, την ποικιλία που εκείνη διέδωσε σε όλη την Ελλάδα. Το πόσο πολύ αγαπούν όλες οι γυναίκες την Μαλαγουζιά αποδεικνύεται από τους χαρακτηρισμούς της διπλανής μου που αναφωνεί «θυληκό, σέξυ κρασί» κατά την διάρκεια της δοκιμής!!
Στην Ελλάδα που ακόμα βρίσκεται σε διαδικασία βρεφικής ανάπτυξης στον τομέα κρασιού, μέχρι πρόσφατα κανείς δεν ενδιαφερόταν για παλιές εσοδείες. Βέβαια επιβάλλεται η καλή συντήρηση όπως και στα κόκκινα, και πάντα υπάρχει και ο παράγων τύχης όπως φελλός κτλ. Όταν δοκιμάσαμε την Καλλίστη του 1989, το ένα μπουκάλι είχε πεθάνει αλλά το δεύτερο της ίδιας χρονιάς εξέπληξε ευχάριστα.
Το Ασύρτικο λοιπόν ανήκει σίγουρα στα κρασιά που αξίζει σίγουρα να μπει στη συντήρηση, από το να ανοιχτεί φρέσκο. Χωρίς καν δεύτερη σκέψη. Το Σαββατιανιό όμως, μια παρεξηγημένη και αδικημένη Ελληνική ποικιλία που κάνει αγώνα να ξαναβρεί την ταυτότητα του, ήταν για μένα η έκπληξη της βραδιάς, μια και τα αρώματα του 2008 ήταν ακόμα απίστευτα ζωντανά. Ένα κρασί που δεν έχει περάσει καν από βαρέλι είδαμε ότι σίγουρα μπορεί να παραμείνει ζωντανό με μια εντελώς διαφορετική πολυπλοκότητα στην μύτη και στο στόμα.
Τέλος, σημειώθηκε ότι πολύ σημαντικό είναι το πώμα στην παλαίωση. Το γνωστό cork taint στα κρασιά είναι μεγάλο βάσανο που ενώ μπορεί να εξαληφθεί με βιδωτό καπάκι stelvin οι Έλληνες παραγωγοί σαν γνήσιοι Έλληνες δηλαδή, φοβούνται να κάνουν την αλλαγή. To stelvin θα συνέβαλλε ακόμα περισσότερο την σωστή παλαίωση, θα περιόριζε τα φαινόμενα φελλομένων κρασιών. όπως αυτό της σημερινής Καλλίστης 89 και φυσικά θα βοηθούσε να διατηρηθεί η φρεσκάδα των αρωματικών λευκών μας.
Το συμπέρασμα βγήκε από το στόμα όλων μας αβίαστα, όπως θα έβγαινε βλέποντας σήμερα στα 50 του τον ξανθό Μπραντ Πιτ. Νόστιμο να ΄ναι κι ας είναι και "ηλικιωμένο".
Μεγάλο στην ηλικία, μπορεί να σημαίνει και μεγάλο στην γεύση κρασί!
