Print
EmailΣήμερα η κατάσταση του Ελληνικού κρασιού δεν είναι προφανώς απόλυτα συγκρίσιμη με την αρχαιότητα, μιας και τα μεγέθη έχουν αλλάξει, όπως και η παγκόσμια αγορά. Παρ’ όλα αυτά το ελληνικό κρασί έχει κάνει αλματώδη πρόοδο σε σχέση με τις προηγούμενες δεκαετίες. Πρέπει κανείς να είναι τουλάχιστον 30 για να θυμάται την εποχή που η Apelia, ο Κουρτάκης και ο Καμπάς μεσουρανούσαν στις πωλήσεις και στη συνείδηση του Έλληνα καταναλωτή. Κάποιοι παραγωγοί, όμως, διατήρησαν ζωντανή την ελπίδα ότι το κρασί θα κάνει κάποια στιγμή τη στροφή που χρειάζεται.
Στο εξωτερικό το ελληνικό κρασί αυτοκαταστράφηκε. Φτηνά και κακής ποιότητας κρασιά αποτέλεσαν τους πρεσβευτές του ελληνικού αμπελώνα στις ξένες αγορές, διαμορφώνοντας μια κακή εικόνα, που έμελλε να χαραχτεί βαθιά στη συνείδηση του ξένου καταναλωτή. Την ίδια ώρα οι τουρίστες που έφταναν στην Ελλάδα δοκίμαζαν κοκκινέλι, γιοματάρι, Greek Retsina, aretsinoto και ροζέ. Πάντα συνοδευόμενα από την υπενθύμιση ότι όταν εμείς φτιάχναμε κρασί, αυτοί κρέμονταν από κάποια δέντρα ή, στην καλύτερη, έτρωγαν μπανάνες. Παράλληλα, ο διεθνής ανταγωνισμός δεν θεωρούσε ότι υπάρχουμε καν στο στερέωμα. Καλά τα καταφέραμε πάλι!
Μα ο καλός θεός της Ελλάδας φαίνεται πως έβαλε το χέρι του! Μια νέα γενιά Ελλήνων παραγωγών με εμπειρία από το εξωτερικό (και κάποιες επιδοτήσεις στην τσέπη) βάλθηκαν να αλλάξουν την κατάσταση. Με σύγχρονες μεθόδους αμπελουργίας και οινοποίησης, μοντέρνες οινοποιητικές μονάδες και συσκευασίες χωρίς κούρους και κιονόκρανα έδωσαν νέα πνοή. Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 είχε αρχίσει να διαφαίνεται μια ποιοτική αναβάθμιση. Παράλληλα, το καταναλωτικό κοινό στην Ελλάδα, κυρίως νέοι άνθρωποι, άρχισε να εκπαιδεύεται και να επιλέγει το κρασί του με ποιοτικά κριτήρια. Οι ελληνικές ποικιλίες ανέδειξαν σιγά σιγά τα ποιοτικά τους χαρακτηριστικά, και το ελληνικό terroir έγινε φιλόξενο για τις ευγενέστερες των ξένων ποικιλιών.
Διάφορες ενέργειες, συλλογικές και μεμονωμένες, άρχισαν να πραγματοποιούνται με σκοπό την ανατροπή της αρνητικής εικόνας που έχουν οι ξένοι καταναλωτές για το ελληνικό κρασί. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο όλων των στοιχημάτων. Οι Έλληνες παραγωγοί γνωρίζουν ότι θα έρθει η ώρα που δεν θα μπορούν να στηριχτούν στην ελληνική αγορά. Το εισαγόμενο κρασί κερδίζει συνεχώς έδαφος στην ελληνική αγορά και σύντομα θα εκτοπίσει πολλούς βασιλιάδες από τους θρόνους τους. Οπότε η εξωστρέφεια είναι επιβεβλημένη.
Κάθε ξένη αγορά πρέπει να αντιμετωπιστεί με διαφορετικό τρόπο. Στη Γερμανία οι Έλληνες μετανάστες επέβαλαν την εισαγωγή φτηνού ελληνικού κρασιού. Ας αρχίσουν να πίνουν ρουμάνικο κι ας ανοίξουν το δρόμο στο σύγχρονο ελληνικό κρασί να φτάσει στα Γερμανικά ράφια. Στην Αμερική τα πράγματα είναι σχετικά ευκολότερα. Δεν υπάρχει συγκεκριμένη εικόνα για το ελληνικό κρασί. Ας φτιάξουμε μία. Και να είναι καλή. Ευτυχώς, υπάρχουν άνθρωποι που δουλεύουν γι' αυτό. Βοηθάει και η άνοδος της ελληνικής γαστρονομίας. Τώρα είναι η ώρα. Όμως υπάρχει και η Αγγλία με τη μεγάλη κατά κεφαλήν κατανάλωση και την οικτρή εικόνα που έχει για το ελληνικό κρασί. Εκεί το στοίχημα είναι δυσκολότερο να κερδηθεί και θα χρειαστεί να επενδυθούν πολλά. Και βέβαια υπάρχουν οι ανερχόμενες μεγάλες δυνάμεις με τις οικονομικά ισχυρές ελίτ. Ρωσία και Κίνα είναι και παρθένες αλλά και θετικά προσκείμενες αγορές για το ελληνικό κρασί. Εκεί είναι το μέλλον μας.
Ο ελληνικός αμπελώνας είναι μικρός και δυνάμει ποιοτικός. Έτσι πρέπει να τον βλέπουμε και εμείς και οι ξένοι. Κι αν ήρθε η οινική άνοιξη, ακολουθεί ένα απολαυστικό καλοκαίρι για το ελληνικό κρασί. Ελπίζουμε ότι ο χειμώνας πέρασε ανεπιστρεπτί!
