Μάλτα: Η καρδιά της Μεσογείου

Όταν σε ηλικία 12 ετών ο Έλληνας πατέρας μου και η Μαλτέζα μητέρα μου, μου ανακοίνωσαν ότι θα φεύγαμε από την κοσμοπολίτικη και πολύβουη Aθήνα για να ζήσουμε σε ένα βράχο, ένιωσα σα να είχε φτάσει η ζωή μου στο θλιβερό της τέλος. Η Μάλτα δε μου ήταν άγνωστη, καθώς περνούσα εκεί το μεγαλύτερο μέρος των καλοκαιρινών μου διακοπών επισκεπτόμενη τους παππούδες μου και άλλους συγγενείς. Παρ’ όλα αυτά ήταν διαφορετικό πράγμα να πηγαίνει κανείς για ένα ή δύο μήνες και άλλο το να προβλέπεται να ζήσεις εκεί το υπόλοιπο της ζωής σου.

μως με 12 χρόνια γεμάτα ήλιο, ατελείωτες παραλίες, φοβερή νυχτερινή ζωή και 7.000 χρόνια ενδιαφέρουσας ιστορίας, η ζωή μου στη Μάλτα κάθε άλλο παρά βαρετή αποδείχτηκε. Και το πιο σημαντικό ήταν πως ζώντας στο νησί, έμαθα να εκτιμώ και τις πιο απλές από τις απολαύσεις της ζωής. Το να στέκομαι στην κορυφή του λόφου Zonqor και να θαυμάζω την πόλη μου από κάτω που λάμπει σαν υγρό μέλι ή το να περνάω ατελείωτες ώρες με τις αδερφές μου παίζοντας στις βραχώδεις ακρογιαλιές, σταματώντας μόνο για μικρά διαλείμματα για να ρουφήξουμε στρείδια που βγάζουμε από τους βράχους.  Το γεγονός ότι κάθε σημείο μπορεί να αποδειχτεί ιδανικό τοπίο για ένα αυθόρμητο πικνικ με hobz, το τραγανό Μαλτέζικο ψωμί αλειμμένο με συμπυκνωμένο χυμό ντομάτας, λίγες σταγόνες έξτρα παρθένο ελαιόλαδο και επάνω του τα πιο φρέσκα υλικά της Μεσογείου.  Το να σε ξυπνάει η κόρνα του πλανόδιου ψαρά, μανάβη, αρτοπώλη, που ακόμη γυρνάνε τις πόλεις και τα χωριά προτρέποντας τους ντόπιους να αγοράσουν τα προϊόντα τους. Η απόλαυση του ψαρέματος με τη βάρκα του παππού  με τα παραδοσιακά χρώματα κόκκινο, μπλε και κίτρινο, ή το να κάθομαι στο αγαπημένο μου σημείο, ένα παγκάκι στην άκρη των Βράχων Dingli, κοιτώντας τη μαγευτική θέα του ηλιοβασιλέματος.  

Ανακαλώντας τη Μάλτα τώρα που δε ζω πια εκεί, μου έρχονται στο μυαλό μεγαλιθικές κατασκευές, μεσαιωνικά υπόγεια και σπηλιές που θυμίζουν παλιούς θρύλους όπως αυτός της Καλυψούς.  Στενά δρομάκια στις πόλεις και χωριά γεμάτα αναγεννησιακούς ναούς και μπαρόκ παλάτια, μια επαρχία σπαρμένη με τις παλαιότερες ανθρώπινες κατασκευές στον κόσμο. Κολοσσιαία τείχη, περιτειχισμένες πόλεις, κάστρα και τάφροι, βγαλμένα όλα από παιδικά βιβλία παραμυθιών. Κάθε τετραγωνικό της Μαλτέζικης γης είναι βγαλμένο από το μύθο. Δεν είναι περίεργο που το όνομα που της έδωσαν οι Έλληνες άποικοι ήταν Μελίτη, δηλαδή γλυκιά σα μέλι, ενώ κατά την κυριαρχία των Φοινίκων ονομαζόταν “Maleth”, δηλαδή Παράδεισος. Η Μάλτα έγινε και παραμένει ο Παράδεισός μου.