Τρώμε και διασκεδάζουμε στη Νόστιμη Θεσσαλολονίκη

Στην Θεσσαλονίκη περνάω  πάντα ζάχαρη! Έχω αγαπημένους φίλους που πάντα με προσέχουν σαν Πριγκιπέσα αλλά δεν είναι μόνο αυτός ο πραγματικός λόγος.

Όλοι περνάνε καλά σε αυτή την πόλη διότι η συμπρωτεύσα μας σε κάνει να νοιώσεις ένα μαζί της.
Σαν να 'σαι κι εσύ γέννημα θρέμμα Σαλονικιός.

Ε, και μόνο αυτό φτάνει σε μια πόλη για να την αγαπήσεις.

Σήμερα θα σας δείξω τα καλά κρυμμένα γαστρονομικά μυστικά της.

Για μένα το καλύτερο μαγαζί της πόλης είναι το Clocard. Λυπάμαι αλλά όσο κι αν έχουν προσπαθήσει άλλοι να πάρουν τα σκήπτρα 30 χρόνια τώρα, δεν τα έχουν καταφέρει. Εκεί τρως γνήσια νόστιμο φαγητό όπως μόνο οι βόρειοι ξέρουν να μαγειρεύουν.



Τώρα τελευταία όμως έχουν ανοίξει νέα μαγαζιά πιο κοντά στον ρυθμό της εποχής μας.  Ένα από αυτά που με ξετρέλλανε είναι το Estrella, που έχει κάθε μέρα διαφορετικά πιάτα ημέρας, ανάλογα με το τί κυκλοφορεί στην αγορά. Η κουζίνα τους καταπληκτική πάντα με προϊόντα πρώτης ποιότητας όπως π.χ. ο καβουρμάς Sary.  Είναι η πρώτη μου επιλογή για Κυριακάτικο brunch.





Μετά από την επιτυχημένη προσπάθεια μιας ομάδας νέων που όλοι μαζί άνοιξαν την ΝΕΑ ΦΩΛΙΑ, μερικοί αποσχίστηκαν από την αρχική κοοπερατίβα και άνοιξαν ένα παρόμοιο μαγαζί τον  πεζόδρομο, με το ίδιο καλές τιμές και με νόστιμους μεζέδες για να συνοδεύσουν τις τσιπουροκαταστάσεις σας.

Το Feta Bar είναι ένα μοντέρνο γαλακτοπωλείο με ένα μοναστηριακό τραπέζι στη μέση που άνοιξε στο κέντρο και προσφέρει διάφορα γαλακτομικά προϊόντα αποκλειστικά ελληνικά και βιολογικά.



Ένα μαγαζί παλιό , που όμως άλλαξε χέρια και όταν το επισκέφτηκα ενθουσιάστηκα είναι το Ίνγκλις, στον Άγιο Νικόλα τον ορφανό  στην Άνω Πόλη.  Για όλους που αγαπούν το ρεμπέτικο τραγούδι αλλά και το προσεγμένο ελληνικό φαγητό, μοντέρνο ή παραδοσιακό. 





Απίθανο κρέας από την Αργεντινή έφαγα επίσης στο Bristol που είναι ένα τόσο όμορφα ανακαινισμένο ξενοδοχείο μέσα στα Λαδάδικα. Μυρίζει παλιά Θεσσαλονίκη - προπολεμική, αυτή που διαβάσαμε στο βιβλίο του Μαρκ Μαζάουερ. 





Δεν αλλάζω βέβαια με τίποτα τα καινούργια με τα παλιά, απλά διότι παραμένουν κι αυτά αψογα, το καθένα στον τομέα του.
Έτσι για ψάρι, φεύγω από το κέντρο και πάω Τούμπα  στην Μαύρη Θάλασσα μόνο και μόνο για να γευτώ αληθινή αρμύρα στο πιάτο μου.   Αν στον ύπνο μου ονειρευτώ την αχνιστή της σκορπίνα, είμαι ικανή να πάρω το πρώτο τρένο και να ανέβω. Η νοστιμιά των θαλασσινών τους που έρχονται από την Ολυμπιάδα και των ψαριών από την Μηχανιώνα μένουν ανεξίτηλα στην μνήμη. 

Για μεσημεριανό ουζάκι στο κέντρο,  πάω κλασσικά στο ουζερί Αριστοτέλους. Εκεί έφαγα για πρώτη φορά λικουρίνο, μια αληθινά βορεινή γεύση. Δεν έχουν πάντα, αλλά όταν βρείτε, δοκιμάστε τονκαι θα με θυμηθείτε!. 
 

Για σουτζουκάκια ΕΝΑ  είναι το μέρος. Η Διαγώνιος. Απλά  μην πάτε το Σαββατοκύριακο διότι δεν λειτουργεί. Καλύτερα μια στάση το μεσημέρι και μην φύγετε αν δεν δοκιμάσετε  την  "αλοιφή" που την λένε πάπρικα και  βέβαια τον χειροποίητο γύρο που θα σας διδάξει τί σημαίνει τρώω κρέας στην Θεσσαλονίκη .





Και βέβαια μια βόλτα στο Ζύθος στο Ντορέ μας εξασφαλίζει εξαιρετικό περιβάλλον και την καλύτερη θέα του Λευκού Πύργου. Δουλεύει μέχρι αργά το βράδυ, κι έτσι όλος ο κόσμος του θεάτρου συχνάζει εκεί. 
Κι όταν ο καιρός το επιτρέπει βγαίνουμε έξω και λιαζόμαστε . Ευτυχία!