Ο γύρος της Ρώμης σε 12 ώρες

06:00. Και τα δύο χέρια στο τιμόνι μήπως και τρέξει πιο γρήγορα το αυτοκίνητο στην Αττική οδό προς «Ελ. Βενιζέλο».
08:10. Πώς να συγκρατήσω τη χαρά μου όταν προσγειώνομαι σε ένα αεροδρόμιο που ονομάζεται «Λεονάρντο ντα Βίντσι»; Χειροκροτώ μαζί με τους υπόλοιπους επιβάτες τον πιλότο και ετοιμάζομαι για τον πρώτο μου espresso σε ιταλικό έδαφος.
09:00. Stazione seguente: Piazza Barberini! Ανεβαίνω τα σκαλιά του δαιδαλώδους μετρό και καλωσορίζομαι από αυθεντικό μπαρόκ διά του σημαντικότερου εκπρόσωπού του, του Bernini. Ένας υπερφυσικός Τρίτωνας πίνει νερό με τον πιο επιτηδευμένο τρόπο την ώρα που στηρίζεται πάνω σε όστρακο, που στηρίζεται με τη σειρά του σε δελφινοκεφαλές. Τουλάχιστον η Κρήνη του Τρίτωνα εγγράφεται σε ενιαίο ύφος με τον περιβάλλοντα χώρο, τα μπαρόκ palazzos. Δίπλα της, η Κρήνη των Μελισσών, την οποία αποκαλούσε περιπαικτικά ο λαός της Ρώμης, κατά την εποχή της κατασκευής της, «Κρήνη των Μυγών», ειρωνευόμενος τη δίψα των Barberini για εξουσία. Μερικές «αξίες» παραμένουν αναλλοίωτες στο χρόνο.
10:30. Αφού πληρώνω έναν espresso macchiato €14 στο γραφικό Gran Caffe Roma, αναθεωρώ για το «Διόνυσο» στου Φιλοπάππου. Δε θα ξαναεκφραστώ άσχημα για την τιμολογιακή του πολιτική. Κατευθύνομαι προς την πολύβουη Piazza di Spagna, τον τόπο συνάντησης κατοίκων και τουριστών. Βεράντες και ταράτσες, στολισμένες με αζαλέες, φιλοξενούν τραπεζάκια με θέα την πανοραμική άποψη της πόλης. Από εκεί ξεκινά η Via di condotti, φορτωμένη με Louis Vuitton, Dior, Gucci, Prada, Dolce & Gabbana, Missoni και άλλους «ταπεινούς» οίκους μόδας. Περιποιημένες και κομψές Ιταλίδες μπαινοβγαίνουν στις μπουτίκ και επιδίδονται σε καταναλωτικό όργιο.
14:00. Στάση στη Fontana di Trevi. Με φόντο το καθαρόαιμο μπαρόκ γλυπτικό σύνολο ο Federico Fellini έδινε σκηνοθετικές οδηγίες στον πάντα ανήσυχο Marcello Mastroianni και την πληθωρική Anita Ekberg. Γνωστό είναι το έθιμο να ρίχνεις ένα νόμισμα μες στην κρήνη για να επιστρέψεις.
15:00. Mangiare. Ανυπομονώ να φάω spaghetti από τους πιο γνωστούς μακαρονάδες. Μια σπιρτόζα Ιταλίδα, που με εντυπωσιάζει με τα Ελληνικά της, την ώρα που σερβίρει τα antipasti στο Savoy Restaurant μού εξομολογείται ό,τι μου είχαν πει και αρκετοί Ιταλοί πιο πριν: θα ήθελε να μένει στην Ελλάδα.
17:00. Colosseum. Μνημειακό αρχιτεκτονικό δημιούργημα, που δεν έχει καταφέρει να καθαγιαστεί. Έχει φιλοξενήσει τις πιο αιμοβόρες «παραστάσεις» για το πιο αιμοδιψές κοινό στην ιστορία, το ρωμαϊκό όχλο.
17:50. Διανύω χιλιόμετρα στους πλακόστρωτους δρόμους της πόλης, στους οποίους η -αναιμική- πριγκιπέσσα Audrey Hepburn και ο δημοσιογράφος Gregory Peck κυκλοφορούσαν με τη Vespa στο κινηματογραφικό Roman Holiday. Διασχίζω τον Παλατίνο λόφο (Collis Palatinus), όπου κατά την παράδοση ιδρύθηκε η Ρώμη από τον Ρωμύλο, και συναντάω το φιδίσιο Τίβερη. Παγωτό black forest έξω από το Πάνθεον, λίγα μέτρα μακριά από τον τάφο του πιο κλασικού της Αναγέννησης, του Ραφαήλ.
20:00. Με χαμόγελο πιο μεγάλο, αλλά σώμα εξουθενωμένο, είμαι στην αίθουσα αναμονής για την πτήση προς Αθήνα. Βέβαια, νιώθω ήδη ότι είμαι πατρίδα, καθώς οι Έλληνες γύρω μου πληθαίνουν. Και  αντιστρόφως ανάλογα μειώνεται η ησυχία. Καθώς επιβιβάζομαι, γυρνάω και κλείνω το μάτι. Θα ξανάρθω στη Ρώμη, κι ας μην έριξα νόμισμα στην κρήνη.