Γιατί «μισώ» τις διακοπές...

Εκεί που έχεις ασπαστεί μια στάση ζωής οπου όλα κυλάνε αργά και αβίαστα, εκεί που έχεις γίνει θαλασσινός στο πνεύμα και στο δέρμα -με αυτό το βαθύ μπρούτζινο χρώμα που ζήλευες στον καϊκιέρη την πρώτη μέρα-, εκεί που έχεις καλομάθει τον ουρανίσκο σε αυθεντικές γεύσεις και την όσφρηση σε θυμάρι και νυχτολούλουδο, έχεις γνωρίσει -και σε έχουν αγαπήσει- οι ντόπιοι «παράγοντες», έχεις ξεχάσει πώς είναι τα φανάρια και το μποτιλιάρισμα και έχεις μάθει να αναγνωρίζεις καπαριές και γλιστρίδες στα μονοπάτια, εκεί που έχεις συνηθίσει να κοιμάσαι με τριζόνια και να ξυπνάς με τζιτζίκια, κάπου εκεί μακριά, χαμένος από τα πάντα με μόνη σταθερά το πέλαγος μπροστά σου, έρχεται η στιγμή που βγάζεις το τελευταίο εισιτήριο με το τελευταίο δρομολόγιο και ξαφνικά, βρίσκεσαι εδώ να πληκτρολογείς αυτές τις αράδες με θέα μια οθόνη. Και «μισείς» αυτό που ήσουνα την ίδια ώρα χτές.

Γιατί ξέρεις οτι τώρα εκεί θα είναι ακόμα κάποιοι σαν και σένα που τρώνε το μεσημέρι πρωινό στο καφενείο, που αράζουν νωχελικά σε μια άγονη παραλία ατενίζοντας αποχρώσεις του μπλε μέχρι να πέσει ο ήλιος, που ρωτάνε σε κάποιο πρακτορείο με ποιό άλλο νησί υπάρχει ανταπόκριση αύριο. Και η ζωή συνεχίζεται έτσι απλά.

Με πορείες ανάμεσα σε καλαμιές, βράχους, αμμόλοφους και αρμυρίκια. Με τα ψημένα ρακομελα του Αριστείδη, τους ρεβυθοκεφτέδες της Μαργαρίτας και τα μπαλότια της Αγαπιάς στην Ανάφη, την αστακομακαρονάδα της κυρά-Μαρίας στην Πάρο και τα ψητά του Γιώργη στην Αντίπαρο, το σπιτικό γαλακτομπούρεκο της Λότζια στη Φολέγανδρο...

Καλή συνέχεια σε όσους είναι ακόμα κάπου εκεί.
Καλό χειμώνα σε αυτούς που είναι πάλι εδώ τριγύρω.

ΥΓ: Τυχεροί όλοι εμείς της Μεσογείου. Υπάρχουν και τα Σαββατοκύριακα, μικρά καλοκαίρια στην εβδομάδα !