Βαμμένα κόκκινα αυγά

Πόσο μπορεί να μας ενδιαφέρουν οι έριδες για τον ακριβή συμβολισμό των πασχαλινών αυγών;

Όχι και πολύ εδώ που τα λέμε, αλλά ίσως τουλάχιστον όσο και το ποιος θα βγει νικητής από το τσούγκρισμα τους -με τη μύτη ή με τον ποπό  -  το αναστάσιμο βράδυ ή ανήμερα της Λαμπρής.

Ποιον να πιστέψουμε λοιπόν; Υπάρχουν αυτοί που επιμένουν στη συμβολική αναφορά στη γονιμότητα και τη δημιουργία.

Στη γέννηση συνεπώς, η οποία προϋποθέτει μια φάση κυοφορίας-επώασης, για την ακρίβεια, εδώ του "εν σπέρματι" σωτήριου λόγου.

Δε θέλουν ν' ακούσουν για γεννητούρια οι άλλοι. Πλεονασμός θα 'ταν άλλωστε, ισχυρίζονται, μετά από την άλλη επίσημη γιορτή, των Χριστουγέννων, οπότε και δεν τρατάρουμε βέβαια βαμμένα κόκκινα αυγά, παρά μελομακάρονα και κουραμπιέδες,

Το αυγό, κατ’ αυτούς, δεν παραπέμπει στη γέννηση αλλά στην αναγέννηση του κόσμου.

Εμφαίνει την περιοδική ανανέωση της φύσης (στην καρδιά της άνοιξης έτσι κι αλλιώς βρισκόμαστε) και ειδικότερα στην περίπτωση της χριστιανικής πίστης, την προσδοκία της ανάστασης, η οποία θα πρέπει να οριστεί όχι τόσο ως ξεκίνημα αλλά ως -νόστος, επιστροφή, επανάληψη. (Επανάληψη τίνος πράγματος; Επιστροφή, δηλαδή, σε ποια κατάσταση; Μα, υποθετικά έστω, στη χαρισάμενη ζωή πριν από την "πτώση".)

Ποιον θα ανακηρύξουμε νικητή; Ποιανών τα αυγά είναι πιο γερά; Των δεύτερων μάλλον.

Όλα συνηγορούν στο ότι το αυγό εν προκειμένω (μιλούμε βέβαια για τα ελληνοχριστιανικά λατρευτικά έθιμα) δηλώνει την ανακύκλωση και όχι τη δημιουργία των πραγμάτων.

Έχουμε δε και μια απόκρυφη αλλά εξαιρετικά εύγλωττη απόδειξη εκ του αντιθέτου: οι Ορφικοί, οι οποίοι καταδικάζουν την οποιαδήποτε επιθυμία μετενσάρκωσης και γενικότερα την ιδέα της περιοδικής επαναφοράς στην ύπαρξη -προγραμματικός στόχος τους η "αποπνευμάτωση" του ατόμου και η οριστική απαλλαγή του από το ελεεινό σαρκικό φορτίο- απαγορεύουν όχι μόνο τη συμβολική αλλά και την υλική κατανάλωση αυγών.

Δεν τρώνε αυγά, με δύο λόγια, επειδή τους θυμίζουν τη ζωή, η οποία, όσο κι αν επιμένει να ανακυκλώνεται, δεν παύει να είναι κλούβια!

Άποψη τους. Εμείς βέβαια θα ξανατσουγκρίσουμε και θα ξαναφάμε μπόλικα αυγό φέτος το Πάσχα.

Οι πιστοί ανάμεσα μας θα το πράξουν με τη βεβαιότητα ότι "Αληθώς ανέστη" ο Κύριος, πατώντας διά του θανάτου του το θάνατο και δείχνοντας μας το δρόμο για μια καινούργια (καθαρμένη από τους πρότερους πειρασμούς) ζωή.

Για τους άθεους, που θα θελήσουν οπωσδήποτε να συμμετάσχουν κι αυτοί στο πανηγύρι, χωρίς να συμμερίζονται κατ’ ανάγκην την πίστη στην αιώνια ζωή, έχω να προτείνω ως παρηγοριά τη φόρμουλα των γενετιστών:

Η κότα δεν είναι παρά ο τρόπος του αυγού να κάνει ένα ακόμη αυγό.

Στον πυρήνα της ζωής ξαναγυρνάμε και μ’ αυτή τη διατύπωση.

Της ζωής, που για ένα μόνο πράγμα νοιάζεται, για την αέναη μεταβίβαση της και τη διαιώνιση της συνεπώς μέσα από διαρκείς -κάθε φορά πιο επιτυχείς και πολύπλοκους - μετασχηματισμούς.

Δε λείπει ασφαλώς η φιλοδοξία και από την τελευταία αυτή πρόταση. Συνδυάζεται ωστόσο με ένα μέγιστο μάθημα ταπεινοφροσύνης.

Ως κότες που είμαστε εμείς όλοι -φθαρτά οχήματα, με τα οποία μετακινούνται και διαβιβάζονται εντέλει οι γονιδιακές εντολές μας- ας πάψουμε να έχουμε ανοίκειες βλέψεις στην αιωνιότητα.

Κι ας αρκεστούμε απλώς να κάνουμε τις απολαυστικές ομελέτες μας με τ' αυγά που μας δίνεται η ευκαιρία να σπάσουμε εδώ κάτω.

Διαπίστωση που προφανώς μας επαναφέρει στην τάξη του ολιγαρκούς αυτού πονήματος.

Και πιο ταπεινόφρονα μάλιστα ακόμα, και καθώς τα βραστά πασχαλινά αυγά δεν προσφέρονται βέβαια για λουσάτες ή απλές ομελέτες, ό,τι ακολουθεί εντάσσεται στην κατεξοχήν οικονομική τέχνη της κουζίνας.

Στην τέχνη, με άλλα λόγια, της αξιοποίησης των υπολειμμάτων.

Μέρος της ζωής είναι ασφαλώς κι αυτά, όλοι αυτοί οι περισσευούμενοι χρυσοί κρόκοι που μένουν απ' τα τελετουργικά ή για πλάκα σπασμένα αυγά, κι από τον τρόπο που θα τα μεταχειριστούμε και θα τα ανακυκλώσουμε, θα φανεί πόσο νοικοκυραίοι αλλά και τι σόι καλλιτέχνες επίσης είμαστε.

Η σύνεση προφανώς, εδώ τουλάχιστον, διόλου δεν αποκλείει τη φαντασία.